Ένός πηγαδιού, μύριες μαρμότες έπονται
Είναι κάτι στιγμές που έρχονται και θυμώνεις, πέφτεις, ξανασηκώνεσαι και πάλι θυμώνεις, είναι εκείνες που σε οδηγούν σε ματαιώσεις και τυχαίνει, όχι συχνά, μέσα από τη ματαίωση να κάνεις μία νέα συνειδητοποίηση. Και αλοίμονο αν είσαι γκρινιάρης άνθρωπος, και τρισαλοίμονο αν είσαι ή υπήρξες μία από εκείνες τις δοτικές γυναίκες που παραδίνονται στο δούναι, χωρίς να προσδοκούν το λαβείν. Τότε, σε εκείνη τη ματαίωση, θα τα βάλεις με θεούς και δαίμονες, θα τα βάλεις με τους παρόντες και απόντες ανθρώπους της ζωής σου και θα αναρωτηθείς, τί καθόμουν και έκανα τόσο καιρό; Φαίνεται πως η ρευστότητα του κόσμου, ο ακρωτηριασμός του βάθους στις αισθήσεις μας, η ελάχιστη καταβολή προσπάθειας των πιο οξυμένων μας ικανοτήτων μας οδηγεί ντουγρού σε ένα πηγάδι στενό, σκοτεινό και γεμάτο υγρασία και κρύο. Καθώς ξεμένουμε εκεί ξεχασμένοι από τον αλλοτινό κόσμο, στάσιμοι, χωρίς να εκτελούμε καμία ποιοτική διενέργεια, χωρίς να κινούμαστε, η ψυχική φθορά είναι ανείπωτη, μίας και κάθε
