Αποστασιοποιήση

της Καλλιόπης Λαγκούρα

Κράτησα αποστάσεις από ανθρώπους , από αντικείμενα, από αγαπημένα μου μέρη.
Κράτησα απόσταση από συναισθήματα , από σκέψεις και από καινούργια βιώματα. 
Χάραξα προστατευτικές γραμμές μέσα μου, έξω μου, γύρω μου. 
Φόρτωσα το βάρος μου σε φίλους και οι φίλοι μου σε μένα. 
Έκλαψα, ξενύχτισα, απογοητεύτηκα ,αναθάρρησα και ξανάπεσα
Αναθεώρησα, νόμισα πως βρήκα την άκρη!  Μα αν είναι δυνατόν...
Πήρα ακόμη έναν χρόνο
Ένιωσα δυνατή, μικρή , διάφανη

Τώρα πια αποστασιοποιούμαι και από τον ίδιο μου τον εαυτό
Με κούρασε και αυτός , η πολυλογία του , το άγχος του, η μυρωδιά του,η ανάσα του
Τον βλέπω από πάνω, από κάτω , από το πλάι, μέσα από γυαλιά γεμάτα αλκοόλ και μέσα από καπνούς ... φτάνει να παρεμβάλλεται κάτι και να διαστρευλώνει την εικόνα του, να μην το βλέπω όπως πραγματικά είναι.
Αποφεύγω κάθε εμπλοκή και συμπλοκή μαζί του 
Δύσκολος είναι
Του δίνω χώρο
Κουρασμένος είναι 
Τον βλέπω να χάνεται στο τικ , να επανέρχεται στο τακ
Ασταθής είναι
Λίγο πιο μακρυά
Όσο πλησιάζει το τέλος γίνεται ακόμα πιο ανυπόφορος, δεν ικανοποιείται με τίποτα και τίποτα δεν τον χορταίνει
Αδηφάγος έγινε 
Πριν αρχίσει πάλι η βουή του κόσμου, λίγο πριν την καινούργια πραγματικότητα... δε χωράμε οι δυο μας στο ίδιο μέρος. Από μακρυά και αγαπημένοι λοιπόν. Μέχρι να γίνουμε πάλι ένα. Ως τότε ας μείνουμε εγκλωβισμένοι σαν δύο ξένοι στο ίδιο σώμα , ως τότε ας επικρατήσει ησυχία.