I did all my best to smile

                                                          Της Καλλιόπης Λαγκούρα 

I did all my best to smile …ναι καλέ μου Tim, το έκανα

Μόλις άνοιξα τα μάτια μου το πρωί, μου έδωσα την ευκαιρία να σχεδιάσω τη μέρα ώστε να μην πάει χαμένο ούτε ένα λεπτό. Τώρα περισσότερο από κάθε άλλη φορά καταλαβαίνω την ευλογία να μπορώ να ανοίγω τα μάτια μου κάθε μέρα. Τώρα περισσότερο από κάθε άλλη φορά νιώθω φόβο μέχρι το μεδούλι και αδύναμη. Ψέμα.. το έχω ξανανιώσει αλλά τώρα είναι αλλιώς.

 Έπαιξα σα μικρό παιδί, γέλασα με ανόητα πράγματα , αφέθηκα στη βαρεμάρα μου χωρίς να με κρίνω και … κοιμήθηκα, κοιμήθηκα πολύ. Απέφυγα να διαβάσω βιβλία, να δω ειδήσεις, να δικτυωθώ. Γενικά  απέφυγα να κάνω οτιδήποτε θα με καθιστούσε πιο έξυπνη ή περισσότερο ενημερωμένη . Δεν πειράζει για μία μέρα να αφήσω το μυαλό μου ελεύθερο, σα μικρό παιδί. Έφτιαξα μάσκες από χαρτί που μετά τις ζωγράφισα με ξυλομπογιές και θυμήθηκα ξαφνικά , καθώς έξυνα τα ξύλινα χρώματα , πόσο καλή ήμουν στο σχολείο στα καλλιτεχνικά. Έμεινα αρκετή ώρα να κοιτάζω τα μολύβια, να χάνομαι σε θαμμένες αναμνήσεις από την παιδική μου ηλικία . Τα χάιδευα μέσα στα χέρια μου και χρωμάτιζα την κάθε ανάμνηση με ένα χρώμα. Το λευκό για τότε που ήμουν πολύ μικρό παιδί , το πράσινο για τα πρώτα παιχνίδια μου σε αλάνες και δάση ,το κίτρινο για τις καλοκαιρινές βουτιές μου και τα παγωτά, το καφέ για τις τιμωρίες μου, το ροζ για τα αγόρια, το θαλασσί για τα κορίτσια , για μένα πάντα ήταν αντίθετα αυτά, το μωβ για την εφηβεία μου, το μαύρο για την πρώτη μου μελαγχολία.

Μελαγχολία και… βουτιά στο τώρα.

Κλεισμένη μέσα σε ένα σπίτι εξοπλισμένο με τα πάντα βουρλίζομαι από δωμάτιο σε δωμάτιο και καταθλίβομαι . Κάποιοι δεν έχουν ούτε τα βασικά. Ο καθένας όμως σηκώνει τον δικό του σταυρό και για τον κάθε ένα, είναι και ο πιο βαρύς  

Τρεις- τέσσερις στιγμές πίσω και …

Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα πως τα χρώματα μου τελείωσαν … που πήγαν τα υπόλοιπα;  Ει … Έχω και άλλες αναμνήσεις να χρωματίσω , δεν μπορεί να τελείωσαν τόσο γρήγορα! Μήπως μου έπεσαν κάτω από το κρεβάτι ; Κάτω από το γραφείο; Μήπως δεν τα έβγαλα καθόλου από το κουτί;  Που είναι το πορτοκαλί , το μπλε , το κόκκινο, το ουρανί;  Εκείνο το πράσινο που έχει λίγο παραπάνω κίτρινο μέσα του και εκείνο το κίτρινο που θυμίζει μουστάρδα; Που είναι το μωβ από το λουλάκι της γιαγιάς μου και που το ροδακινί από τη ροδακινιά της; Που είναι το γκρι αρζάν που έλεγε η ράφτρα της μαμάς μου και που το μπορντό από το αγαπημένο πουκάμισο του μπαμπά μου; Δεν μπορεί να τελειώνουν στο μαύρο …

Καλέ μου Tim , μετά από πολύ ψάξιμο, έκανα το σπίτι άνω κάτω να ξέρεις, κατάλαβα πως δεν φταίγανε τα χρώματα που δεν ήταν εκεί ,αλλά οι αναμνήσεις μου . Για κάποιο λόγο σταματήσανε στο μαύρο . Αλλά όχι … από πείσμα σήμερα δε θα καθίσω να ασχοληθώ με αυτόν τον λόγο… είπαμε σήμερα θα κάνω τα πάντα για να χαμογελώ .

Θα ξύσω λίγο παραπάνω τις μύτες ,να αναδυθεί περισσότερο η ξύλινη μυρωδιά και θα συνεχίσω να ζωγραφίζω . Μέσα και έξω από τις γραμμές , ακανόνιστα , ρυθμικά, συγκρατημένα  . Θα φαντάζομαι  πως είμαι ο Πόλοκ , ο Πικάσο , ο Μανέ ή ο Μονέ, η Φρίντα , η Κουσάμα , η κυρία Γεωργία από απέναντι που της αρέσει η νεκρή φύση, ο μικρός μου που ξέρει μόνο γραμμές να τραβά και κάθε μία είναι σωστό αριστούργημα . Θα ζωγραφίζω  καλέ μου Tim , μέχρι να μην υπάρχει άλλο λευκό πάνω στο χαρτί  , μέχρι να μην υπάρχει άλλο μολύβι να ξύσω, μέχρι να πονέσουν τα δάχτυλα μου και νιώσω κάτι διαφορετικό, μέχρι να με πάρει ο ύπνος πάνω τους ιδρωμένη, αποκαμωμένη και χαμογελαστή. Μέχρι αυτό το χαμόγελο να καρφωθεί πάνω στο πρόσωπο μου για πάντα.

Αύριο θα ασχοληθώ με τη μουσική... Αύριο θα βάλω πάλι τα δυνατά μου να χαμογελώ και αν δεν τα καταφέρω δεν πειράζει ... πάλι καλά που δεν γνωριζόμαστε καλέ μου Tim.

Καληνύχτα