ΖΗΛΕΥΩ ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ

της Just_Decent

Δεν ξέρω αν εμφανίστηκαν δελφίνια ή κύκνοι στα κανάλια της Βενετίας 

Ξέρω όμως τί βλέπω κάθε πρωί απ'το μπαλκόνι μου 

Ξέρω πως η φύση δεν χωράει σε τίτλους ειδήσεων και fake news 

Ξέρω ότι ζηλεύω τα πουλιά

Ζηλεύω τις δεκαοχτούρες της πόλης 

Αυτές που στέκονται στα περβάζια παραθύρων με την παρέα τους 

Αυτές που στέκονται νωχελικά ανάμεσα στο ψιλόβροχο και κουνούν το κεφάλι ψάχνοντας για την παρέα τους πιο δίπλα 

Όπου βλέπω μία ξέρω πως πιο δίπλα θα δω και άλλη μία, φτερό με φτερό που λέει ο λόγος

Ακόμη και αν είναι διαμοιρασμένες στον ακάλυπτο γίνεται ένα τσαφ και σηκώνονται όλες μαζί 

Ζηλεύω και τα καναρίνια του ακάλυπτου 

Και αν εγκλωβισμένα στο κλουβί τους κάθε πρωί δεν σταματούν να τραγουδάνε 

Ολόκληρη ορχήστρα δίχως μαέστρο, δίχως έδρανο, δίχως εισιτήρια 

Ζηλεύω τα πουλιά στην εποχή του CoVid γιατί πετούν ή τραγουδούν ελεύθερα κάθε πρωί 

Και ας είναι στην πόλη σε ένα κλουβί, σε ένα τσιμεντένιο βάθρο βρίσκουν τρόπους να συνδέονται και να επικοινωνούν 

Σάμπως δεν γίναμε και εμείς πουλιά στο τσιμεντένιο μας τον οίκο και τα κάγκελα του μπαλκονιού μας;

Όταν ο χώρος μικραίνει άλλωστε το εύρος μας μπαίνει σε σμίκρυνση και τότε αναζητούμε τρόπους διαφυγής 

Άλλοτε στο παράθυρο του facebook και άλλοτε στο παράθυρο του ακάλυπτου 

Σαν την Αλίκη θαρρείς αναζητούμε τα μπισκότα και τα μαγικά φίλτρα για να πάρουμε την κατάλληλη μορφή και το κατάλληλο μέγεθος μέχρι να βγούμε από αυτό το σουρεαλιστικό λαγούμι 

Όταν μικραίνει ο χώρος μαζεύονται περισσότερα χνώτα στο ίδιο τζάμι 

Και κάπως έτσι βλέπεις τα μπαλκόνια να γεμίζουν ή με σκουπίδια ή με φασίνες και τότε ο χώρος μικραίνει περισσότερο από τη δυσωδία ή μεγαλώνει από την ευωδία 

Βλέπεις και εγώ κάποτε σιχτιριζα τις δεκαοχτούρες για τις εριστικές τους κουτσουλιές στο μπαλκόνι λες και ήταν θυμωμένες μαζί μου. 

Θυμάσαι; 

Τελικά όμως φταίει που δεν έβγαινα συχνά στο μπαλκόνι για πρωϊνό καφέ 

Όμως τώρα, ούτε που πατάνε λες και μου δίνουν και εκείνα το χώρο μου 

Κοίταξέ τις πώς στοιβάζονται στη σειρά με μαθηματική ακρίβεια στα δέκα εκατοστά η καθεμία. Αλίμονο σε εμάς.

Κοίταξε τις, το στέκι τους πάντα καθαρό δίχως κουτσουλιές.

Τόσο ευγενείς 

Μόνο μία σκούπα πεταμένη εκεί στο στέκι τους, σε κατάσταση αποσύνθεσης 

Ζηλεύω τα πουλιά στην εποχή του CoVid 

Τόσο εκείνα που πετούν μα δε λαλούν όσο και εκείνα που στιβάζονται στα λευκά κελιά μα γλυκά κελαηδούν

Καλημέρα