Τελευταίες σκέψεις

της Καλλιόπης Λάγκουρα

Αρνούμαι πεισματικά σα μικρό παιδί να αποδεχτώ

Αρνούμαι πεισματικά και κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ αναθεωρώ και αποδέχομαι λίγο

λίγο

Τη μικρότητα μου μπροστά στην απεραντοσύνη της φύσης

Τον φόβο μου μπροστά στο χαμό

Το βουητό στα αυτιά μου από την υπέρμετρη επιθυμία για ελευθερία

Την κάψα στο στήθος μου να μην υπακούσω

Τον πόνο της σκέψης πως χάνονται ζωές και θα συνεχίσουν να χάνονται … ίσως και δικοί

μου

Για την ζωή που θα συνεχίσει και χωρίς εμένα

Για την ανικανότητα μου να σταθώ στο υποτιθέμενο ύψος των περιστάσεων

Αρνούμαι πεισματικά και θυμώνω , εξοργίζομαι

Με το βάρος της ευθύνης που μου λυγίζει τους ώμους

Με το λίγο που μου ζητάνε να κάνω και δεν βλέπουν το λίγο το δικό τους

Με την πολλή ψυχή που δίνω χωρίς να ξέρω το αύριο , χωρίς να ξέρω μέχρι πότε

Με τον χρόνο που ξαφνικά συμπιέζεται

Με τον χρόνο που είναι άπλετος

Με τον χρόνο που έφυγε

Αρνούμαι πεισματικά και κλαίω

Με όλα γύρω μου που φαίνονται στάσιμα, νεκρά

Με όλα εκείνα που νόμιζα πως είχαν αξία

Με τις σκιές που άφησαν πίσω τους και μου λερώνουν το μυαλό

Αρνούμαι να τα δεχτώ όλα μα πιο πολύ απ’ όλα τη σιωπή που κραυγάζει μέσα στο κεφάλι

μου

Αυτή τη σιωπή να μην την ξεχάσω ποτέ. Όταν όλα τελειώσουν να μην ξεχάσω να φωνάζω

δυνατά , να σπάω όλες τις σιωπές που με θερίζουν

Καληνύχτα