Η ιππική αιώρηση

 

                Οι ιπτάμενοι ιππείς της μετα-γης, αιωρούνται με το άλογο τους συντροφιά πάνω από τις σπηλιές τους, στο επίπεδο της ατμόσφαιρας. Είναι αρματωμένοι και πάνοπλοι έτοιμοι να πολεμήσουν τις εχθρικές αστρικές καταιγίδες και τους ανεπιθύμητους εισβολείς στην ατμόσφαιρα. Η ταχύτητα της μετα-γης ανεξέλγκτη πια και όσο αυτή αυξάνεται, τόσο η προσπάθεια ενός ιππέα να μείνει σταθερός και να διατηρήσει τη δύναμη μίας προστατευμένης αιώρησης και ισορροπίας απαιτεί γιγατόνους αντίστασης στη δύναμη της βαρύτητας.                 

               Η ατομικότητα αποτελεί την βασικότερη και αρχαιότερη στρατηγική για να επιτύχει ένας ιππέας αυτή την αιωρούμενη ισορροπία. Όταν πλησιάσει ένας άλλος ιππέας την ίδια περιοχή, τα δυναμικά διαταράσσονται και οι ιππείς βρίσκονται εκτεθειμένοι. Τότε λοιπόν επικαλούνται όλες τους τις δυνάμεις για να αποτρέψουν κάποιον να πλησιάσει στο δικό τους πεδίο.

               Οι τακτικές που χρησιμοποιούν για να κυριέυσουν ο ένας στην περιοχή του άλλου μπορεί να είναι πιο κτηνώδεις και καταστροφικές από εκείνες που χρησιμοποιούν όλοι συνεργατικά σε έναν εξωτερικό εχθρό. Αυτό συμβαίνει γιατί ο ένας μαντεύει καλύτερα τις στρατηγικές του άλλου. Ο εξωτερικός εχθρός όσο και αν έχει μελετήσει τις αδυναμίες του ιππέα, όντας από άλλο πλανήτη ή γαλαξία, πιθανότατα να μην υπήρξε ποτέ κάτοχος αυτών. Οι ενδοιππικές μονομαχίες είναι ικανές να απειλήσουν την ίδια την ατμόσφαιρα, και να διαταράξουν την ίδια τη δύναμη της αιώρησης. Συχνά οι ενδοιππικοί αντίπαλοι καλούνται να προσγειωθούν κάτω στη γη, στην προσωπική τους σπηλιά, για να αντλήσουν πληροφορίες από την ιστορία τους και να αναπτύξουν νέες πολεμικές στρατηγικές. Έπειτα ανεβαίνουν ξανά στην ατμόσφαιρα και μάχονται με όλο τους το είναι για να προφυλάξουν την περιοχή τους.

               Το παράδοξο αυτών των μονομαχιών είναι ότι η ίδια η διαδικασία ανάβασης και κατάβασης των ιππέων τους εξασκεί στη δύναμη και τον έλεγχο της αιώρησης. Για αυτό φημολογείται πως έπειτα από κάθε ενδοιππική μονομαχία, οι ιππείς βιώνουν μία σύντομη αίσθηση ευφορίας και ικανοποίησης, χωρίς να καταλαβαίνουν το γιατί. Στην πραγματικότητα ο φόβος αφανισμού τους εισάγει σε μία διαδικασία εξάσκησης ικανοτήτων που εκπορεύονται από μέσα τους. Σταδιακά το πεδίο τους διευρύνεται, καθώς αντλούν την αίσθηση της ασφάλειας από αυτό το πήγαινελα, και πολλές φορές έχει παρατηρηθεί ότι μετά από αυτή την εξαντλητική διαδικασία, μετοικούν σε άλλα μέρη πιο πρόσφορα και κατάλληλα για εκείνους.

                Οι αιωρούμενοι ιππείς ταξιδεύουν μόνοι τους και είναι πολύ σπάνιο να τους δεις μαζί με ταίρι. Αυτή η ατομικότητα θα έλεγε κανείς ότι είναι αποτέλεσμα του συνεχώς βιώμενου στρες που αντιμετωπίζουν κατά τη διάρκεια των αιωρήσεων τους. Η ιστορία τους, τους έχει μάθει να διατηρούν συνεχώς μία θέση άμυνας και το να τους πλησιάσει κάποιος άλλος ιππέας συνεπάγεται πως θα χρειαστεί να μοιραστούν την ενέργεια τους και τη δύναμη της σκέψης τους. Σαν να δημιουργείται μία συνεξαρτητική αιώρηση, που πρέπει να είναι κατασκευασμένη με έναν τέλειο κώδικα και να πληροί άπειρες προϋποθέσεις. 

               Με αυτά τα δεδομένα, είναι γεγονός πως οι πιθανότητες δύο ιππέων να αντέξουν αυτή την διαδικασία δημιουργίας του τέλειου δεσμού αυτομάτως μειώνονται κατά ένα τεράστιο ποσοστό. Είναι λυπηρό αν σκεφτεί κανείς πόση ενέργεια ξοδεύουν στο να προστατεύουν την περιοχή τους και να εξασκούν τη δύναμη και την εξουσία τους. Όμως πράγματι αυτοί οι νόμοι και οι αξίες τους βοήθησαν να διατηρήσουν τον πολιτισμό τους  μέσα στους αιώνες και τελικά ανακάλυψαν την μετα-γη και κατέκτησαν με επιμονή και πειθαρχία την αιώρηση. 

           Η αφ’ υψηλού παρατήρηση τους εμπλούτισε με το χάρισμα της σοφίας και της πνευματικής αιώρησης που θα συνόδευε την προ πολλού κεκτημένη ικανότητα να πετούν με τα άλογα τους. 

           Ένα ακόμη παράδοξο ήταν πως τα άλογά τους είχαν πάντοτε καλυμμένους τους οφθαλμούς τους. Όμως αν τα έβλεπε κανείς να πετούν, είχαν μεγαλύτερη χάρη πτήσης και από τα πιο επιδέξια σμήνη του Αμαζονίου. Τα άλογα αυτά ήταν τυφλά, γιατί το μεγάλο υψόμετρο δημιουργούσε οφθαλμική βλάβη και έτσι μάθαιναν να πετούν με το ένστικτό τους και τις υπόλοιπες αισθήσεις τους. Διέθεταν εξαιρετικά ανεπτυγμένες ικανότητες πλοήγησης αλλά και τηλεπαθητικής σκέψης με τους αναβάτες τους. 

            Η ψυχική σύνδεση ενός ιππέα με το άλογό του είχε μελετηθεί από πολλούς ερευνητές της γης, οι οποίοι αδυνατούσαν να κατανοήσουν πώς δύο τόσο διαφορετικοί οργανισμοί, ένας άνθρωπος και ένα ζώο, μπορούσαν να συνδεθούν τόσο βαθειά και συμβιωτικά. Συχνά οι ιππείς όταν κατέβαιναν στη γη για να χαλαρώσουν, έβγαζαν τα καλύμματα των ματιών του αλόγου τους και τα κοιτούσαν με τις ώρες, το άλογο λένε μπορεί να στεκόταν υπάκουο μέχρι ο ιππεύς να συντονιστεί με το καθρέφτισμα του εαυτού του μέσα από τα μάτια του αλόγου. Κάποιοι έλεγαν ότι έτσι αντλούσαν δύναμη οι ιππείς για να αντέχουν στις αντιξοότητες της αιώρησης, ενώ άλλοι πίστευαν ότι το ίδιο το άλογο έδινε την εντολή στον ιππέα να συντονιστεί μαζί του για να αναπληρώνει τη χαμένη όρασή του, ως ανταπόδωση για τη ζημιά που τους προκαλούσε η στρατολόγησή τους στην ατμόσφαιρα.

            Η αφοσίωση των ιππέων στη δύναμη της αιώρησης και της παρατήρησης, η προσήλωση στη σχέση με τον προσωπικό τους χώρο και το προσωπικό τους άλογο, ήταν αδιαμφισβήτητη. Οι γήινοι περιπατητές τους λάτρευαν και όταν ανακάλυπταν στο διάβα τους έναν αιωρούμενο ιππέα τον χάζευαν και τον φωτογράφιζαν. Πολλοί μύθοι, αγάλματα και μουσεία είχαν δημιουργηθεί για εκείνους. Όμως περισσότερο από όλους, θαύμαζαν τα ζεύγη των ιππέων. Ήταν εξαιρετικά σπάνιο να συναντήσει κάποιος ζευγάρι ιππέων. Λένε μάλιστα πως οι ιππείς ζεύγη δεν είχαν άλογο, μίας και η έλξη που μπορούσαν να αναπτύξουν ο ένας για τον άλλο δημιουργούσε νέες δυνάμεις που έκαναν τις επιθυμίες πραγματικότητα. Έτσι, όταν δύο ιππείς επέλεγαν να γίνουν ζευγάρι, τα άλογα τους απελευθερώνονταν κάτω στη γη, και οι τηλεπαθητική τους σχέση με τον αναβάτη τους μετακυλούνταν στη σχέση των δύο ιππέων. Από εκείνη τη στιγμή ξεκινούσε ένα νέο ταξίδι μεταξύ των δύο ιππέων, τόσο άγνωστο, περίεργο, μαγικό και όμορφο, με τόσες αλλαγές και μεταλλάξεις, που μόνο λίγοι τολμούσαν να το βιώσουν γιατί ήξεραν πως μετά από αυτό ποτέ δεν θα ήταν ξανά ίδιοι. 

        - Μαμά! Δύο ιππείς παπαγάλοι, κοίτα! 

        - Ναι κορίτσι μου, δεν είναι πανέμορφοι; Κοίτα και εδώ, δύο ιππείς καναρίνια!

        - Μαμά, υπάρχουν πουθενά ζευγάρια ιππέων ανθρώπων; 

        - Όχι αγάπη μου, οι ιππείς γεννιούνται άνθρωποι, όμως από τη στιγμή που θα βρουν το ζευγάρι       
         τους εξελίσσονται σε πουλιά και ακολουθούν άλλα μονοπάτια. 

της Just Decent