Αυτόματη γραφή επί τω άνω-θρώσκω

 

από την έκθεση του Ryoji Ikeda

Κλείσε τον βαθύ διακόπτη της ανάλυσης. Με λίγο ζεστό καφέ, βαθειά ανάσα και μία αγαπημένη γεύση στο στόμα μπορεί και να τα καταφέρεις. Αυτός ο διακόπτης σε απομυζά, σε απανθρακώνει και μετά δεν απομένει κανένα τρελόμπαλο μέσα στο νου να αναζητά νέα εμπόδια για να εκτιναχθεί απρόβλεπτα.

Η υπερβολική προσοχή είναι πρόβλημα. Η οπτική αντίληψη αγκιστρώνεται σε φωτεινά πίξελ και επεξεργάζεται σε νοερό επίπεδο αμέτρητες πληροφορίες. Άλλοτε τις καταναλώνει και άλλοτε τις παράγει. Τις μοιράζεται ασύδοτα και επενδύει απλήρωτο χρόνο, σκεδάζοντας σπιθαμή προς σπιθαμή τον δικό της καθωσπρεπισμό. Όλα είναι γινωμένα και έτοιμα, εμπνέουν σταθερότητα μέσα στην τόση ρευστότητα. Όλοι πια γνωρίζουν πώς να μιλήσουν, πώς να γράψουν, πώς να δείξουν ή πώς να υπογράψουν. Ο κόσμος έχει πια μία ή δυο συγκεκριμένες φόρμες το πολύ για να επικοινωνεί τα δικά του μηνύματα, για να γίνεται εκείνος ο πομπός.

Πόσο πραγματικά όμως γνωρίζουμε πώς να γίνουμε δέκτες μηνυμάτων, πώς να οριοθετήσουμε, πώς να οριοθετηθούμε και πώς να αναγνωρίσουμε και να τιμήσουμε τα δικά μας συναισθήματα, χωρίς να γινόμαστε έρμαια του συγκινησιακού λόγου;

Αγαπημέν@, νιώθω ότι τα συναισθήματα πια προδώθηκαν.

Το νου σου, αν δω ότι το παιδί μέσα σου πέθανε, δεν θα το συγχωρήσω. Δεν μιλάω για εκείνον τον παιδικόμορφο ενήλικα, μιλάω για το παιδί. Ούτε για το κοριτσάκι, ούτε για το αγοράκι. Μιλάω για το παιδί. Να το προσέχεις, να το τρέφεις, να το νοιάζεσαι. Στάσου για λίγο ακίνητ@ να χαρείς.

Κοίτα κάτω, μπροστά σου κύτεται ένας διάδρομος. Ένας ψηφιακός διάδρομος. Είναι μία επιδαπέδια οθόνη. Περπάτησε πάνω της να δεις κάτι.

Συγκροτήσου. Είσαι όρθι@, περπατάς. Το σώμα σου στηλωμένο, κρυώνει, τρέμει. Είσαι μόν@. Είσαι όρθι@. Τα κατάφερες. Περπατάς. Τα κατάφερες, σηκώθηκες στα δυο σου πόδια. Τώρα επικεντρώσου στο κεφάλι. Σιγά, σιγά, δεν σε κρατάει κανείς πλέον. Πρόσεξε τον αυχένα, είναι ευαίσθητος. Σιγά, σιγά. Θα τα καταφέρεις. Τον έμαθες τον δρόμο.

Ευθεία θα πας. Την έμαθες την ευθεία. Όχι μην ελπίζεις, δεν θα έρθει κανείς τώρα πια. Μείνε συγκεντρωμένος στο στόχο σου. Δεν θα έρθει κανείς. Σιγά, σιγά. Το νιώθεις το βάρος; Ναι είναι βαρύ το κρανίο, όμως θα τα καταφέρεις. Το σώμα σου αντιστάθηκε ολάκερο στη βαρύτητα. Είσαι πολύ δυνατ@. Ο στόχος είναι να κοιτάξεις ψηλά. Στήριξε το με τη δύναμη των σπονδύλων σου. Η θέση τώρα είναι πιο σημαντική από ό,τι η κίνηση. Πολύ καλά. Κοιτάς ευθεία, και αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό βήμα. Κατάλαβες γιατί δεν χρειάζεται να προχωρήσεις; Εξέλιξη δεν σημαίνει μόνο να περπατάς αλλά και να ορθώνεις το ανάστημά σου.

Το επόμενο στάδιο είναι να περπατήσεις προς τα πίσω. Στάσου, όχι, μην γυρνάς το κεφάλι για να δεις που θα πατήσεις. Πήγαινε με την πλάτη προς τα πίσω, όπως ακριβώς ήρθες. Διαισθητικά και σιγά. Σωστά, χρειάζεται να δείξεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου. Όχι δεν θα πέσεις, όχι ούτε θα σε κρατήσει κάποιος. Μπορείς σου λέω. Ένα βήμα τη φορά. Ναι, μπορείς να κοιτάς κάτω. Συνέχισε, και άλλο πίσω. Τώρα κλείσε τα μάτια και συνέχισε. Το ξέρω ότι κρυώνεις, αλλά μην παγώνεις την κίνησή σου. Άνοιξε τα μάτια τώρα. Θυμήθηκες;

Όχι, μην γελιέσαι, δεν γύρισες πίσω. Απλώς εξασκείς την ανακλητική διαδρομή. Να θυμάσαι πως δεν γυρνάς πίσω. Διαθέτεις ακόμη την ικανότητα να περπατάς και να κοιτάς μπροστά. Μην παλινδρομείς ακόμη, δεν είναι η ώρα. Όχι ακόμη. Μπορεί να βρίσκεσαι στα ίδια μέρη, αλλά τώρα πια δεν θα είσαι ποτέ ίδι@.

της Just Decent