Ένός πηγαδιού, μύριες μαρμότες έπονται

 

        

    Είναι κάτι στιγμές που έρχονται και θυμώνεις, πέφτεις, ξανασηκώνεσαι και πάλι θυμώνεις, είναι εκείνες που σε οδηγούν σε ματαιώσεις και τυχαίνει, όχι συχνά, μέσα από τη ματαίωση να κάνεις μία νέα συνειδητοποίηση. Και αλοίμονο αν είσαι γκρινιάρης άνθρωπος, και τρισαλοίμονο αν είσαι ή υπήρξες μία από εκείνες τις δοτικές γυναίκες που παραδίνονται στο δούναι, χωρίς να προσδοκούν το λαβείν. Τότε, σε εκείνη τη ματαίωση, θα τα βάλεις με θεούς και δαίμονες, θα τα βάλεις με τους παρόντες και απόντες ανθρώπους της ζωής σου και θα αναρωτηθείς, τί καθόμουν και έκανα τόσο καιρό;

    Φαίνεται πως η ρευστότητα του κόσμου, ο ακρωτηριασμός του βάθους στις αισθήσεις μας, η ελάχιστη καταβολή προσπάθειας των πιο οξυμένων μας ικανοτήτων μας οδηγεί ντουγρού σε ένα πηγάδι στενό, σκοτεινό και γεμάτο υγρασία και κρύο. Καθώς ξεμένουμε εκεί ξεχασμένοι από τον αλλοτινό κόσμο, στάσιμοι, χωρίς να εκτελούμε καμία ποιοτική διενέργεια, χωρίς να κινούμαστε, η ψυχική φθορά είναι ανείπωτη, μίας και κάθε μέρα αναγκαζόμαστε να μυρίζουμε μονάχα τα χνώτα μας, και συντηρούμε τη μνήμη μας γράφωντας με κιμωλία στον τοίχο του γραμμικά επεισόδια των σκέψεων μας, των ρηχών και επαναλαμβανόμενων εικόνων ανάμεσα στους σκοτεινούς του τοίχους. Κάθε μέρα, κάθε στιγμή, αυτές τις στιγμές, τις επιβαρύνουμε με την ίδια φορτική και βαρύνουσα ιστορία, επίμονα, ανελέητα, και αν για μια στιγμή σταματήσουμε, θα δούμε πως σπαταλήσαμε όλη μας την κιμωλία και την ενέργεια μας για να μυρηκάζουμε τον πάτο και τα τοιχώματα του πηγαδιού, ενώ καμία στιγμή δεν προσπαθήσαμε να φωνάξουμε, να ζητήσουμε βοήθεια, ακόμη και να πετάξουμε την κιμωλία έξω, μήπως και κάποιος μας δει. Σκέφτομαι πως ακόμη και αν ερχόταν εκείνος ο κάποιος που θα ήθελε να δει αν κάποιος είναι στον πάτο του πηγαδιού, μετά από τόσο κόπο γραφής σου αντί να του ζητήσεις να σε ανεβάσει πάνω, θα του έλεγες έλα να δεις τί έχω φτιάξει εδώ κάτω. Και αν τύχαινε και το δεχόταν τότε πιθανόν να μένατε δυο μονάχοι στον πάτο ενός πηγαδιού να ζωγραφίζετε τις ατέρμονες στιγμές της μαρμότας.

    Αν όμως σου έλεγε, άνθρωπε μου, θέλεις να βγεις; Ίσως τότε να σου θύμιζε τη χαμένη, κατακερματισμένη επιθυμία να βγεις, να ζεσταθείς, να μιλήσεις και να περπατήσεις. Και αν διέθετε και την σκάλα στο κατάλληλο μήκος, ίσως σε βοηθούσε να βγεις. Και τότε θα έβγαινες. Και στην πρώτη δυσκολία, ίσως να ήθελες να γυρίσεις πάλι πίσω. Ίσως να θύμωνες με εκείνον που σε έβγαλε έξω από το αγαπημένο σου πηγάδι. Ίσως να τον καταριόσουν που δεν έμεινε για πάντα μαζί σου. Γιατί τόσο καιρό μέσα δεν σου μάθαινε κανείς πως να πατάς ξανά πάνω σε ένα γρασίδι μετά από αιώνες ακινησίας μέσα στο λασπωμένο νερό. Γιατί τόσο καιρό δεν υπήρξε κανένας να σου εξηγήσει πώς να μάθεις, πώς να ελιχθείς, πώς να κινηθείς μέσα στον φωτεινό κόσμο. Είναι πιθανό να οδηγήθηκες και σε νέα σκοτεινά μέρη, σε αυτό το φωτεινό κόσμο, γιατί αυτά είχες συνηθίσει. Είναι πιθανό το κρύο και η λάσπη να σου ενέπνευσαν οικειότητα και ασφάλεια, ακόμη και αν ήταν το ίδιο πενιχρά και απειλητικά με την μοναξιά στο πηγάδι. Συμβαίνει και αυτό, ξέρεις η ζωή είναι μία τεράστια αγκαλιά καταστάσεων τόσο διαφορετικών μεταξύ τους αλλά και τόσο ισορροπημένων μέσα στις αντιφάσεις τους.

    Η εναλλαγή και το ταξίδι μεταξύ αυτών των καταστάσεων δεν είναι προϊόν προς κατανάλωση ανά πάσα ώρα και στιγμή. Η προσωπική σου ετοιμότητα έχει σημασία για το πόσο μπορείς να τολμήσεις να μιμηθείς τη ζωή και να αγκαλιάσεις αυτές τις καταστάσεις. Αν δεν είσαι έτοιμος, αν ακολουθήσεις το χέρι κάποιου χωρίς να αναγνωρίζεις την επιθυμία που σε οδήγησε εκεί, τότε πιθανόν να γίνεις έρμαιο των συνεπειών. Και αν είσαι δυνατός, πιθανόν να καταφέρεις να ξανασηκωθείς. Όμως πριν ξετυλιχθεί αυτή η δύναμη, ναι, χρειάζεται να αναγνωρίσεις ότι κάτι δικό σου δεν τίμησες. Και τούτο να είναι η ευκαιρία σου να δεις εκείνο το ΩΧ! και να το ξετυλίξεις για τη νέα στιγμή, χωρίς να προσδοκάς να την φυλακίσεις σε μία νέα μαρμότα, σε ένα νέο πηγάδι ατέρμονης επαναληψιμότητας.

    Η κάθε στιγμή είναι προϊόν της ζωής. Μην τη φυλακίζεις σε προσδοκίες που δημιουργήθηκαν από άλλες στιγμές. Μονάχα σε πεθυμιίες και όνειρα να τη φυλακίζεις. Και θα δεις, τότε θα υπερβείς τις προσδοκίες που πάντοτε εγκλώβιζαν τον εαυτό σε επαναλήψεις παλιών σειρών, παλιών θεαμάτων, παλιών γνώσεων. Τότε θα γίνεις άγγελος στιγμών, με φτερά και πόδια μαζί, και θα μάθεις να πετάς, να ιππέυεις άλογα και λογικά, και μετά να κατεβαίνεις στη γη να λες ευχαριστώ για αυτές τις ανατάσεις και αυτές τις προσγειώσεις.

    Μην βιάζεις τη στιγμή. Λευθέρωσε την και θα σε χορτάσει πιο γρήγορα.  

Με αγάπη

Και με ακόμη ιδιαίτερη αγάπη σε εκείνες τις γυναίκες που παρά τις πεθυμιές τους, κάνουν το πηγάδι τους πύργο νοερό και ζουν σε αυτό με περίσσεια περηφάνια, μήπως και ξεχαστούν από τη επαναλαμβανόμενη δίνη της κρυφής προσδοκίας να εκπληρώσουν τις κοινωνικές προσδοκίες των γονέων τους και της "πηγαδένιας μας κοινωνίας". Αλλά και σε εκείνες που αντί να πέσουν στο πηγάδι, βούτηξαν στον ουρανό για να ανακαλύψουν τη μήτρα της ζωής και την αγκαλιά της θάλασσας.

Από έναν έκπτωτο άγγελο

Υ.Γ Λένε πως αν η μαρμότα βγει από τη φωλιά της και αποτύχει να δει τη σκιά της, εξαιτίας του νεφελώδους καιρού, ο χειμώνας σύντομα θα τερματισθεί. Αν όμως η ημέρα είναι ηλιόλουστη και η μαρμότα δει τη σκιά της και μπει αμέσως στη φωλιά της, ο χειμώνας θα παραταθεί για έξι ακόμη εβδομάδες.